بدون جنس مخالف نمیشه

هر طوری که فکر می کنم، می بینم اصلا نمیشه عمر رو بدون جنس مخالف و در تنهایی مطلق سپری کرد. همش وقتی میخوام از خونه بزنم بیرون و به خودم توی آینه نگاه می کنم، به این فکر میکنم که هنوز هم حتی یک دختر نیست که بخاطر دیدنش از خونه بیرون برم و از این بابت خیلی زجر میکشم. اینکه یک دختری نیست که حتی تلفنی زنگ بزنه و حال آدم رو بپرسه، خیلی اذیت کننده ست.

من مطمئنم که همه ی پسرها و دخترها، حتی اگر با جنس مخالفشون رابطه ی جنسی هم نداشته باشند، یک رابطه ی معمولِ دوستانه رو تجربه می کنند؛ وگرنه چطور ممکنه این دنیا رو بدون اینکه جنس مخالفی پیشت باشه بتونی تحمل کنی؟

همه ی ما آدما از ابتدای بلوغ، فکرمون درگیر جنس مخالفمون میشه و اگر نتونیم باهاش از نزدیک ارتباط برقرار کنیم، کلافه میشیم. اینکه بقیه ی آدمها چطور ادعا می کنند که تجربه ی رابطه با جنس مخالف رو نداشتند برای من قابل باور نیست. سالهاست که به خاطر عدم وجود جنس مخالف، خونه نشین شدم و روز و ساعتی نیست که فکرش اذیتم نکنه. هر چقدر هم که فکر میکنم چطوری میتونم فقط با یک دختر زیبا هم کلام بشم، راهی به ذهنم نمیرسه.

...........

پ.ن: می دونی بدشانسی اینجاست که حتی اگر الان هم خواستگاری برم، اون دختر خیال می کنه که من قبلا با کسی ازدواج کردم یا دوست بودم. چون جدیدا فهمیدم که خیلی ها که مطلقه هستند، اصلا اسم همسر یا نامزدشون رو از شناسنامه حذف می کنند و خودشون رو مجرد جا میزنن. حالا بیا و ثابت کن که توی این 30 سال، حتی یک بار دست یک دختر رو نگرفتی! وقتی که تیپ و قیافه و خانوادت خوبه، کدوم دختری باور میکنه که تا حالا هیچ رابطه ای نداشتی و از 18 سالگی دلت میخواسته با دختر باشی؟

نوشته شده توسط پسر بدشانس در یکشنبه بیست و چهارم دی ۱۳۹۶ |