گاهی فقط ...

گاهی آدم فقط یک دختر جوانی رو میخواد که بهش اس ام اس بزنه... آدم یک دختر زیبا رو میخواد که فقط هر روز تلفنی باهاش حرف بزنه، حتی به آدم غر بزنه، کلافه کنه، ولی بدونه که یکی پیشش هست.

همین که فقط یکی باشه که هر روز صبح به یادت باشه و حالِت رو بپرسه، روحیت عوض میشه. همین که یکی باشه که اسم کوچیکتو صدا کنه و براش مهم باشی، اعتماد به نفس میگیری.

نمی دونم چرا اون یک نفر هیچ وقت نیست؟ و نمیدونم چرا این همه سال، که توی انواع وبلاگم نوشتم، حتی دل یک دختر به رحم نیومده که با من باشه؟ درحالیکه مطمئنم خودِ دخترها هم دوست داشتند که صدای مردونه و کلفت یک آدم رو بشنون که فقط قربون صدقشون میره و دوسشون داره.

و نمیدونم چرا هربار که این قضیه رو میگم، فقط دخترهایی که چهره ی خوب ندارند یا در سنین بالا هستند، آدم رو درک میکنن؟ مگه هر پسری که ابراز تنهایی کنه، مشکلی داره و حق نداره مثل پسرهای عادی جامعه، درکنارش یک دختر زیبای جوون باشه؟ 

.....

پ.ن:کسی میدونه چرا حتی یک دختر تهرانی در اینترنت وجود نداره؟ حتی توی اینستاگرام هر دختری رو که فالو میکنم و چهره ی خوبی هم داره، شهرستانیه! مگه میشه حتی یک دختر عادی تهرانی - و نه پولدار یا شاخ - اینستاگرام نداشته باشه؟ خیلیها اصالتا شهرستانی ان و ساکن تهران و چندان هم پولدار یا باکلاس نیستند، اما نمیدونم چه فرقی بین ساکن تهران هست که هیچ موقع پسرِ غریبه رو توی اینستاگرام دنبال نمی کنه، با شهرستانی ها که اشتیاق نشون میدن؟

نوشته شده توسط پسر بدشانس در سه شنبه پانزدهم اسفند ۱۳۹۶ |