چرا فضای وبلاگ نویسی اینطوریه؟

نمی دونم چه حکایتیه، طی این 11 سال اخیر، هر بار که وبلاگ می نویسم و توش دردو دل می کنم، بمباران نصیحت و محکوم شدن و بحث کردن با من شروع میشه؟ 

بعد آدم خیال می کنه اون کسی که داره نصیحتت می کنه، چه کسیه؟ مثلا خیلی خودش خوشگله؟ خیلی خودش پولداره؟ خیلی خودش تحصیلات و موقعیت شغلی بهتری از تو داره؟

بعدا که عکسای آدما رو می بینم یا باهاشون آشنا میشم، می فهمم که من خودم از اونها خیلی جایگاه بهتری دارم و وضعیتم بهتره! ولی نمی دونم چرا هربار که شخصی نویسی می کنم، نه تنها یک دختر خوب و خوشگل نمیاد وبلاگ من، که جز تحقیر و توهین و ناسزا و نصیحت چیزی عایدم نمیشه؟

به خدا اینجا رو درست کردم که راحت باشم، درست کردم تا تخلیه بشم، اون چیزی که آدم توی وبلاگش می نویسه، نشون دهنده ی ناراحتیشه، نه اینکه الزاما انقدر به درد نخور باشه که هر کسی از راه برسه، یه لگدی بزنه! باور کنید همتون همین مشکلات رو دارید و فقط به زبون نمیارید. به خدا نیاز جنسی داشتن و نیاز عاطفی داشتن، چیز عجیب و بدی نیست. منتها خیلی هاتون زن دارید، دوست دختر دارید، سکس کردید، خرتون از پل گذشته، یا خیلی کم سن هستید، اصلا نمی تونید درک کنید یکی به سن من و فشار من، چقدر میتونه بهش سخت بگذره.

من اگه اینجارو هم نداشته باشم، جایی نیست که حرفامو بزنم. دوست و رفیقی نیست که باهاش دردودل کنم، هیچ جنس مونث و مذکری در واقعیت پیش من نیست تا بتونم درکنارش آرامش بگیرم. خواهشا یک مقداری درک کنید.

.............

پ.ن: یه عده هم هستند که هر چی دردودل بنویسی، دست کمت می گیرن! و بدتیپ ترین، فقیرترین، بدبخت ترین و سطح پایین و زشت ترین افراد شروع می کنن به متلک پروندن! و همون حرفا و دردات رو توی سرت می کوبن و علیهت استفاده می کنن!!

برای همینه که من اومدم به خودم گفتم: گور بابای دردو دل! این بار بیام توی این وبلاگ از علایق جنسی و عاطفیم به جنس مخالف بنویسم. شاید اینطوری از نصیحت مصون بودم.

.: شرم الکی :. ...