اگر فقط یک نفر دوستش میداشت

هفته ی قبل، خبر خودکشی دانشجوی حقوق دانشگاه شهید بهشتی رو در تلگرام خوندم که نوشته بود خودش رو از بالای ساختمون حقوق به پایین انداخته و فوت کرده. این آقا پسر ، همکلاسی و هم گروه دختر عمه ی من بود. یک پسر 19 ساله که دارنده ی مدال طلای ادبیات و نخبه بود و دختر عمه م ، می گفت: «بعد از این اتفاق، حدود 70 نفر از دانشجوها دچار تالمات شدید روحی شدند و کارشون به بیمارستان کشید. و حالا یک فضای عاطفی شدیدی بین همه ی بچه ها به وجود اومده، طوری که همه دلشون میخواد به همدیگه محبت کنن و هوای همدیگه رو بیشتر داشته باشند.»

بعد از شنیدن این خبر، مادر بزرگم، پدرم و بعضی اقوام، دائما قضاوت های عجیب و غریبی می کردند و به این فرد مرحوم، بد و بیراه می گفتند: اینکه تحت تاثیر اینترنت و بازی نهنگ آبی بوده، اینکه به جنون آنی رسیده بوده، اینکه حتما افسردگی حاد و بیماری لاعلاج داشته، اینکه لابد شکست عشقی خورده بوده و و و ... .

اما دختر عمم، همه ی این تهمت ها رو رد می کرد و می گفت: «پسر بسیار خوب و با شخصیت، آروم، مودب و با اخلاقی بود و اتفاقا اهل نماز و مراسمات مذهبی بود و هیچگونه رفتار خشن و تندی با بقیه نداشت. معمولا توی لاک خودش بود و با کسی دوست نمیشد و گفته بودند که رابطه ش با پدرش خوب نبوده و افسردگی داشته. من می دیدم که خیلی توی خودش هست و با کسی ارتباط نداره، خیلی دلم می خواست باهاش رفاقت معمولی داشته باشم، اما اصلا باکسی دوست نمیشد.»

به این فکر کنیم که چرا باید یک جوان نخبه 19 ساله، یا اون دوتا دختر 17 ساله، دست به خودکشی بزنن؟ راحت ترین جواب اینه که صورت مسئله رو پاک کنیم و مثل صدا و سیما، خود این افراد رو متهم کنیم. اما حقیقت اینه که اگر ما آدما، می تونستیم کسانی که تنها هستند و محبتی از جانب خانواده و اطرافیانشون نمی بینن رو درک کنیم و دوستشون می داشتیم، هرگز به خودکشی فکر نمی کردند.

............

پی نوشت: این فیلمی که اخیرا دوتا دختر 17 ساله اصفهانی قبل از خودکشی ، از خودشون گرفتند، خیلی دردناکه و هر بار می بینم اشک میریزم.

مرتبط:  

نوشته شده توسط پسر بدشانس در دوشنبه پانزدهم آبان ۱۳۹۶ |