بیرون رفتن در ازای جنس مخالف

بیرون رفتن از خونه، بدون فکر کردن به جنس مخالف، خیلییییی سخته و اصلا شدنی نیست.

دیگه از 18 سالگی، حتی اگر میل جنسی نداشته باشی، اگر خودارضایی هم نکنی و سرحال و پرانرژی باشی و بتونی از خونه بزنی بیرون، باز هم دیدنِ جنس مخالف اذیتت می کنه. چون جَوون هستی و بالغ شدی و چهره ی مردونه گرفتی و نمی تونی به خودت بقبولونی که زندگی در دنیا یعنی "درس"، یعنی "کار" و دیگه هیچی! 

نمی تونی بپذیری که تا 6 سالی که مثلا دانشگاه میری، فقط تماشاچی دختر و پسرهایی باشی که باهم دوستن. نمی تونی در آغوش گرفتن و خلوت کردن دختر و پسرهای جوون رو ببینی، بعد، از فکر بهشون دیوونه نشی.

من هربار به این فکر کردم که: "اصلا بیا خودارضایی رو کنار بذار و مثل بقیه ی مردم عادی برو یک کلاس ثبت نام کن. سخت هست ولی تویی که یک هفته به خارج از کشور رفتی و تونستی خودارضایی نکنی، حتما الان هم می تونی."

اما مشکل، فقط نیاز جنسی نیست. مشکل نیاز عاطفیِ شدیده. اینکه همش یک خلائی از جنس مخالف رو احساس می کنی. اینکه داری موجوداتی ظریف، لطیف، با صدای نازک و جسمانی متفاوت رو می بینی و دلت می خواد یکیشون پیش تو باشه. چون انسانی و خصلت و طبیعتت اینه که از یک سنی به بعد، حتما باید جفت داشته باشی.

عجیب اینجاست که سایر انسان ها این رو نمی فهمند و طی این 11 سال به هر کسی از اعضای خانوادم تا فامیل و آشنا و اهالی مجازی، درمورد این مانع توضیح دادم، کسی درکم نکرد! مگه بقیه، انسان نیستند؟ مگه بقیه خودشون از سن دبیرستان و حتی راهنمایی، دوست دختر و دوست پسر نداشتند؟ چطوره که نمی تونن من رو بفهمن؟